Tsjoepen

In Sulawesi zijn we heel wat tsjoepen tegengekomen. We kunnen ze moeilijk omschrijven: tsjoepen. Het beste wat we kunnen verzinnen is dat een tsjoep iets is tussen een flippo en een woepie, maar dat helpt wellicht niet echt veel. Wat het precies is weten we zelf niet, maar we herkennen ze wel altijd van ver. En er zijn er veel in Sulawesi. En om één of andere reden is er een sterke correlatie tussen het tsjoepgehalte van een land, of regio, en het reisgehalte. We hadden weer een stevig reisgevoel. 't Was lang geleden, en 't was nodig.

Dat reisgevoel gaat ook samen met een zekere vorm van frustratie. Dat hoort bij het reizen, bedenken we dan. Dat we dan ook door de op zich goed bedoelde minibus-chauffeur bijna onze vlucht terug naar Bali op 15 minuten na hadden gemist, was één van de adrenaline-rijkste momenten van de reis. We zijn al veel afgezet tijdens onze reis, maar nog nooit verkeerd afgezet. We snappen het nog altijd niet goed, maar 'Carrefour' en 'airport' klinken voor een Indonesiër blijkbaar hetzelfde.
Dat kostte ons zowat anderhalf uur tijd en één busrit werd vervangen door 3 busritten en een overdure taxirit van nog geen 3 kilometer om heel erg net op tijd na een kort spurtje in de luchtaven toch nog onze vlucht te kunnen nemen.

Dat was op het einde van ons verblijf in Sulawesi. Ervoor hadden we nog een paar dagen gerelaxed in Tanjung Karang bij Palu. Eigenlijk valt er hier niet veel te beleven, behalve een klein beetje strand en tjah, koraalriffen. Bij het aankomen op dit oord vreesden we het ergste: overvolle guesthouses, alle vijf, allemaal uitpuilend van Indonesiërs, mogelijks vermengd met wat Maleisiërs en Singaporezen. Veel lawaai, veel auto's en brommers en een soort van lokale radio die volop karaoke aan het organiseren was voor de muzikale tsjoepen - wat houden zij er toch van en wat vinden wij het ontzettend schadelijk voor de oren.
Gelukkig was het zondag en waren het allemaal weekend-toeristen. Tegen 16u30 liep het strand vlugger leeg dan een gebroken flesje Brugse Zot in een rugzak en konden we genieten van ons wankel paalwoning-hutje en het lekkere eten van de lokale huismoeder.. Het strand stelde niet veel voor, maar onder water was het bijzonder de moeite: vijf schitterende duiken, een stuk beter (en langer, tot 89 minuten!) dan verwacht. Meer dan tevreden waren we vertrokken vanuit dit oord naar Makassar, voor een nachtje slapen en klaar voor onze frustrerende rit naar de luchthaven... .

Voordat we even uitgerust hadden in Tanjung Karang hadden we een jungletrekking gedaan in het Lore Lindu National Park. Zoals wel vaker in Indonesië is het vaak moeilijk op jezelf te regelen, dus heb je een 'local guide' nodig. We vrezen ze steeds een beetje, en ook deze keer was het terecht. Het tsjoepgehalte was al behoorlijk hoog, maar minder onderschuldig dan wat we tot nu toe in Sulawesi hadden meegemaakt.
De 'lange dagen van meer dan 6 uur wandelen per dag gedurende 2 dagen' bestond uit het volgende: de eerste dag gaf onze gids het na 3,5 uur en 2 pauzes voor bekeken. Het was 'te ver' naar de volgende slaapplaats en het zou mogelijks beginnen regenen. Het was dan ook al bijna 12 uur 's middags! De tweede dag zou dan een heel erg lange dag worden, dus moesten we erg vroeg op, namelijk om 8 uur. Pfew, dat hebben we nog nooit gedaan... Na heel wat gelanterfanter en zo'n 5 uur wandelen stonden we om 15u00 aan onze eindbestemming. Het was een leuk wandelingetje, maar toch wel een beetje minder dan wat we ervan hadden verwacht.

De volgende morgen zouden we om 8u00 een busje kunnen nemen naar Palu, zodat we nog op tijd waren om door te reizen naar Tanjung Karang. Echter, dat busje bleek er niet te zijn, of toch wel, maar dan plots in herstelling, en dan bleek de chauffeur ziek, of aan het bidden te zijn, of er werd nog wel iets anders verzonnen. Ondertussen was onze 'local guide' uiteraard al naar huis vertrokken en had hij het gastgezin van het guesthouse met ons opgescheept, en een beetje geld om alles te regelen. Zelf was hij vlot met meer dan de helft van de centen gaan lopen. We kregen het geld dat zij hadden gekregen terug van deze bijzonder lieve mensen en we werden op een publieke bus gezet naar onze eindbestemming, waar we pas om 22 uur aankwamen. We waren content en we dachten bij onszelf, beseffend dat we ons voor de zoveelste keer hadden laten vangen, ook al hadden we al tientallen keer gezegd dat we (nog) assertiever zouden zijn: "wat zijn we toch tsjoepen!?"

It had been some time since we had the feeling, but in Sulawesi, it came back: the feeling that we are really traveling. There's a correlation between the travel feeling and the degree of frustration. Anyway, Sulawesi was great. We had a jungle-trekking with a guide that had quite a lot of difficulties to walk and we did some pretty amazing diving in Tanjung Karang. Yeah, Sulawesi is really amazing with a lot of nice and friendly people.