De snelheidsregel

Bij een 'lang-op-reis'-reis horen natuurlijk ook lange uren op de weg. We hebben ondertussen ons deel van heel lange trajecten al gehad, of ritten met veel vertraging, zoals de 42 uur durende treinrit van Quetta naar Rawalpindi, het 26 uur hobbelen over de Karakoram, de ongelooflijk ongemakkelijke 17 uur durende rit van Bardia National Park naar Pokhara in Nepal en een onvergetelijke busrit van Nepal naar India, die volgens de reisgids er 4 uur maar in werkelijkheid er in totaal 8 uur over deed waardoor we zowat onze grensovergang naar India hadden gemist.

Nochtans weten we doorgaans de tijd die we nodig zullen hebben voor een busrit goed in te schatten en houden we niet al teveel rekening met wat reisgidsen ons vertellen. We hadden het al eerder opgemerkt, maar zowat overal in Azië, toch waar wij zijn geweest, is de gemiddelde snelheid van het lokale transport verbazingwekkend constant, de oh-zo belangrijke snelheidsregel: 30-35 km/uur. Op 30 mei om 8u47 zwaaiden we nog even naar Elise en Thomas, en we waren op weg voor een, naar schatting, ruim 1000 km lang traject, vanuit Bogor in Java tot in Bukittinggi, ongeveer halverwege het zesde grootste eiland ter wereld, Sumatra. Het beloofde een lange tocht te worden ^[1].

Het begin van het traject was behoorlijk simpel. We hadden de dag ervoor al geïnformeerd, en sporen tot aan de ferry in Merak zou geen probleem zijn: er zijn heel wat treinen van Bogor naar Jakarta Kota, en vanuit Jakarta Kota waren er twee treinen naar Merak, één veel te vroeg om 7u00 's morgens en één op het comfortabelere tijdstip van 13u00. Nadat we waren uitgewuifd door Elise en Thomas, haalden we nog wat centen af voor de komende weken en begaven we ons naar het station van Bogor. Een uurtje later sprongen we op de trein richting Jakart Kota.
Alles vlot, en gezellig, en ook al twijfelden er vele medepassagiers of er treinen waren naar Merak, wij hadden geïnformeerd bij de spoorwegen, dus geen probleem. Het backup-plan was trouwens simpel: de bus nemen in plaats van de trein.

Maar het bleef goed gaan: aangekomen in Jakarta Kota hadden we ruim de tijd om nog wat te eten, een gezellige babbel te doen met een oudere man die wat Nederlands kon en wilde bijleren, en hup, we zaten op de trein richting Merak. Wellicht dachten de meesten dat we niet in 'Ekonomi'-klasse wilden zitten, en vertelden ze daarom dat er geen 'passagierstreinen' waren. De trein naar Merak was geen airco, en meestal snappen ze niet zo goed dat we dat niet zo erg vinden. Integendeel, zoals later zou blijken, zijn ze in Sumatra een beetje in hetzelfde bedje ziek als in Myanmar: de airco's staan hier ijzig koud en dat is vooral op nachtbussen bijzonder vervelend.

De treinen zijn echter een ware, aangename belevenis: een gezellige drukte en een soort van gigantische marktplaats. Zowat alles, behalve levende dieren, zagen we passeren in de middengang: zonnebrillen, uiteraard veel gadgets voor gsm's, eten en drinken, speelgoedkraampjes, ... . Continu wandelende winkeltjes, afgewisseld met muziek-spelende jongeren. Het verveelde geen minuut en we genoten volop van de vrijheid die je hebt in een trein tegenover in een bus.

Aangekomen in Merak, bleek de trein te stoppen vlak aan de ferry-haven. Opnieuw een leuke meevaller en het hield niet op. We waren nog niet volledig van de trein afgestapt, of we volgden al een eerder sjofele typ die ons had aangesproken en had gevraagd of we naar Bukittinggi gingen. Kijken kan geen kwaad, dus huppelden we vrolijk met hem mee tot aan de bus. Geen luxe-bus, wel airco-bus - dat klinkt positief, maar dat is niet echt zo als je er niet op voorbereid bent: het wordt ijzig koud als ze de airco aanzetten, vooral 's nachts. Nog een beetje van de prijs afdoen en hupla, we hadden onze bus naar Bukittinggi, inclusief de 2 uur durende oversteek met de ferry. Tot dusver zaten we er niet ver naast met onze 30-35 km/uur: de geschatte 150 km in Java hadden we afgelegd in zo'n 5 uur.

Het duurde even voor we met de bus op de ferry konden, maar het wachten gaf ons opnieuw de tijd om wat eten en drinken te zoeken. Tijdens de oversteek op de veel te lawaaierige ferry - wat is dat toch met al die karaoke-toestanden? - planden we onze reis verder. Twee uur later stonden we in Bakauheni, de ferry-haven op Sumatra. Vanaf daar moesten we dan nog de resterende 800 km afleggen in Sumatra. Volgens onze reisgids zo'n 22-24 uur, wat relatief overeen stemt met de snelheidsregel.

Toen volgde een verwarrende busrit, waarbij we volledig ons tijdsbesef kwijt raakten. De chauffeur bleef soms urenlang rijden, tot 6-7 uur aan een stuk, om dan midden in de nacht te stoppen om te eten, om vervolgens weer urenlang te rijden tot tegen de middag. Op andere stukken stopte de bus dan zowat om het kwartier voor een korte tijd, of ook wel eens erg lang tot anderhalf uur.
Er was waarschijnlijk ook iets mis met de bus, want bij elke stop werd er hier en daar wat aan gesleuteld. Hoe dan ook, we sliepen en waren wakker op de meest onmogelijke momenten, we aten soms en soms hadden we honger. Het slapen werd wel eens onderbroken door veel te luid gekweel door de boxen van de bus. Ze zijn hier, zoals overal in Azië, lijkt het wel, verzot op slijmrock-muziek, en de chauffeur was blijkbaar in het bezit van de speciale extra blèterige editie. En hoewel we meestal genoeg voorzien waren van koekjes en water was dat ook wel eens anders, niet in het minst wegens het grillige tijdsschema van de chauffeur(s).
Aangekomen in Bukittingi liepen we nog een viertal hotels af voordat we iets vonden dat prijs/kwaliteit wel goed zat, en ook sowieso niet te duur was. Het Orchid hotel was het laatste dat we checkten: we waren tevreden van de kamer met ontbijt en de prijs.

We raceten in gedachten tegen Elise en Thomas en vroegen ons af of wij eerder op onze bestemming, Bukittinggi, zouden aankomen dan zij op de hunne: Antwerpen, ruim 11500 km verwijderd van Bogor. Zij hebben er een 30tal uur over gedaan. Of wij het hebben gehaald, of niet? Of onze voorlopig enige busrit in Sumatra zich aan de snelheidsregel van 30-35 km/uur heeft gehouden, of niet? Daar mag je eens naar raden: "Rarara, wanneer zijn we aangekomen in onze kamer in het Orchid hotel, onze overnachtingsplaats in Bukittinggi?

Long hours on the road are part of long travel. We've had our share so far: 42 hours on the train from Quetta to Rawalpindi, 26 hours wobbly road on the Karakoram, a incredibly uncomfortable 17 hour trip from Bardia National Park to Pokhara in Nepal and an unforgettable bus trip from Nepal to India, where we almost mist our border crossing. However, we normally are quite good in estimating time on the road, without taking all kinds of travel guides into account.

The average speed seems to be throughout a large part of Asia at least, 30-35 km/hour, our rule of speed... On the 30th of May in the mornign we left Bogor, saying goodbye to our friends Elise and Thomas. We had about 1000 km to go, to Bukittinggi, about halfway the sixth largest island in the world, Sumatra. It certainly became a long trip, and you might wonder if we made it before Elise and Thomas reached their home, about 11500km away. A small race against our friends, without them knowing of it, began...